อาจไม่ใช่ครั้งแรกที่ฟุตบอลถูกกล่าวหาว่า “ไร้ความรู้สึก” ไม่ใช่คนสุดท้ายแน่นอน
มันคือกุมภาพันธ์ 1952 และอังกฤษกำลังคร่ำครวญถึงการสิ้นพระชนม์ของกษัตริย์จอร์จที่ 6 ร้านค้าและโรงงานต่าง ๆ ถูกปิดพร้อมกับโรงละครและโรงภาพยนตร์เพราะประเทศถูกหยุด BBC ได้ยกเลิกโปรแกรมทั้งหมดยกเว้นข่าวสำคัญและการคาดการณ์การขนส่ง
การแข่งขันกีฬาส่วนใหญ่ถูกเลื่อนออกไป รวมทั้งการแข่งขันรักบี้ระหว่างอังกฤษและไอร์แลนด์
แต่ฟุตบอลยังเล่นต่อไป
สแตนลีย์ รูส์ เลขาธิการเอฟเอ ส่งจดหมายถึงทุกสโมสร โดยแนะนำว่านัดการแข่งขันสุดสัปดาห์นี้เปิดโอกาสให้พวกเขาแสดงความเคารพด้วยการเล่น Abide With Me ตามด้วยความเงียบและเพลงชาติหนึ่งนาที Rous กล่าวว่ามันจะเป็น “เครื่องบรรณาการที่เรียบง่าย แต่จริงใจ (…) ให้กับความทรงจำของผู้อุปถัมภ์ที่รักของเรา”
แน่นอน บางคนอาย
หนังสือพิมพ์ฉบับนี้นำเสนอจดหมายที่เขียนถึงเดอะไทมส์ในสัปดาห์นั้นโดย HM กอร์ดอน คลาร์กแห่งลอนดอน ซึ่งบ่นว่า “ในขณะที่การแข่งขันฟุตบอล การแข่งขัน การล่าสัตว์ การแข่งขัน และกีฬาอื่น ๆ อีกมากมาย ล้วนแต่นิ่งเงียบก่อนโศกนาฏกรรมของชาติ สโมสรฟุตบอลขอแนะนำ ให้พอใจกับการแสดงแต่อานิสงส์แห่งความทุกข์ภายนอก”
นายคลาร์กกล่าวเพิ่มเติม โดยแสดงความหวังว่า “พลเมืองที่ซื่อสัตย์จะประณามพฤติกรรมดังกล่าวโดยอยู่ห่าง (…) และแสดงความบันเทิงว่าพวกเขาไม่ได้สัมผัสกับความรู้สึกที่เป็นที่นิยม”
ฟุตบอลดำเนินการ เคารพในแบบของตัวเอง
โปรแกรมลีกที่สะดุดตาที่สุดในสุดสัปดาห์คือดาร์บี้ลอนดอนเหนือ
